اگر علم پزشکی راهنمای این کوشش باشد، پس من نباید به «تشخیص» برسم؟ در اینجا با علمی جدید روبرو هستیم و آن، تشخیص ناامیدی می‌باشد. تشخیص من چنین است: او در آرزوی روحی آزاد به سر می‌برد ولی نمی‌تواند خود را از غل و زنجیر ایمان رها کند. تنها به دنبال حرف تایید «بله» می‌باشد و هرگز «نه» به نشانه انصراف را انتخاب نمی‌کند. او خودش را فریب می‌دهد. یعنی انتخاب می‌کند، اما حاضر نیست به عنوان مسئول این انتخاب نامیده شود. می‌داند که درمانده است، اما نمی‌داند که این آشفتگی مربوط به امری نادرست می‌باشد! از من توقع دارد که اسباب رهایی، آسایش و شادی روحش را فراهم کنم. اما من باید رنج بیشتری برای اون آماده کنم. باید از درماندگی پیش پا افتاده را به درماندگی متعالی، که زمانی خود نیز داشتم برسانم.
کتاب وقتی نیچه گریست نوشته اروین د یالوم و ترجمه زهرا غلامرضانژاد توسط انتشارات سپهر ادب در ۴۳۲ صفحه چاپ شده است.
